یه مطلب جالب از گروه اینترنتی وصال از طرف آقای علیرضا طالب لو؛

امیدوارم نقل این مطلب مشکل نداشته باشه:

به نام خدا

“پدر بزرگ، درباره چه می نویسید؟”
”درباره تو پسرم، اما مهمتر از آنچه می نویسم، مدادی است که با آن می‌نویسم. می خواهم وقتی بزرگ شدی، مثل این مداد بشوی.”
پسرک با تعجب به مداد نگاه کرد و چیز خاصی در آن ندید:
اما این هم مثل بقیه مدادهایی است که دیده ام
پدر بزرگ گفت: “بستگی دارد چطور به آن نگاه کنی، در این مداد پنج صفت هست
که اگر به دستشان بیاوری، برای تمام عمرت با دنیا به آرامش می رسی !
صفت اول: می توانی کارهای بزرگ کنی، اما هرگز نباید فراموش کنی که دستی
وجود دارد که هر حرکت تو را هدایت می کند. اسم این دست خداست، او همیشه
باید تو را در مسیر اراده اش حرکت دهد.
صفت دوم: باید گاهی از آنچه می نویسی دست بکشی و از مداد تراش استفاده
کنی. این باعث می شود مداد کمی رنج بکشد، اما آخر کار، نوکش تیز تر می‌شود (و اثری که از خود به جا می گذارد ظریف تر و باریک تر) پس بدان که
باید رنج هایی را تحمل کنی، چراکه این رنج باعث می شود انسان بهتری شوی.
صفت سوم: مداد همیشه اجازه می دهد برای پاک کردن یک اشتباه، از پاک کن
استفاده کنیم. بدان که تصحیح یک کار خطا، کار بدی نیست، در واقع برای اینکه خودت را در مسیر درست نگهداری، مهم است.
صفت چهارم: چوب یا شکل خارجی مداد مهم نیست، زغالی اهمیت دارد که داخل چوب است. پس همیشه مراقب باش درونت چه خبر است.
و سر انجام پنجمین صفت مداد: همیشه اثری از خود به جا می گذارد. پس بدان هر کار در زندگی ات می کنی، ردی به جا می گذارد و سعی کن نسبت به هر کار که می کنی، هشیار باشی و بدانی چه می کنی”